Filmland (2)

 Verderop, weer zo'n woord. Een woord als soms of even later, waarin zo veel mogelijk besloten ligt. Maar toch, een tijd- of plaatsbepaling. Zo bewegen zich de coördinaten in Filmland. We tasten af wat ons begrenst. De horizon, de hoorgre­ns, de temperatuur. En dan, wat zegbaar is. Eigenlijk, zeg ik, zou je het liefst zeggen 'kijk maar'. 

 En dan komen we terecht in overwegingen over haar filmloop 'Roeren in de verte', waarin een hand met 'n lepeltje aandachtig in een koffiekopje roert terwijl het achter een raam steeds meer begint te sneeuwen. Roeren in de verte. Veraf, dichtbij, de twee die in Marijkes werk steeds terugkomen. Hoe veraf is dichtbij? Hoe dichtbij is veraf?

 'Het lijkt wel of je - die hand die in de koffie roert wordt vanzelf de jouwe, als toeschouwer - of jij door te roeren het harder kunt laten sneeuwen.'

 'Gek daar had ik nou nog nooit aan gedacht.'

 Neemt ze me nu in de maling? Veraf, dichtbij. Daar zitten we met z’n tweeën. Op klapstoeltjes, want zo hoort 't in Filmland.