Fellini (2)

 Hij ging te werk als een schrijver, al filmend herschreef hij niet alleen zijn eigen levensgeschiedenis maar ook die van de stad Rome en de Italianen. Weglatend wat hem niet uitkwam, er bij verzinnend wat hij wilde.

 Fellini herschiep het leven voortdurend naar zijn beeld. Rustte niet voor mensen en decors eruitzagen zoals hij het wilde. Daarbij hanteerde hij wat ik 'de wet van Hergé' heb genoemd, die me uitlegde: als de achtergrond maar tot in de puntjes klopt kun je op de voorgrond de meest krankzinige dingen laten gebeuren, en toch geloofwaardig zijn. 

 Zoals gedemonstreerd wordt in één van filmclips die Eye vertoont: in Fellinis Boccaccio (1970) richten ernstige werklieden met een hijskraan een reusachtige reclamebord op met een zwaar gedécolleteerde Anita Ekberg, die een glas melk drinkt, recht tegenover het huis van de zeer katholieke Dr.Antonio. Intussen zingt een kinderkoor een reclamespotje voor het drinken van melk. Natuurlijk verschijnt Anita in zijn dromen.

 Fellini hield van voorstellingen, verkleedpartijen en parad­e's, of ze nu van de kerk waren, van de fascisten of het circus, voor hem kwamen ze allemaal op het zelfde neer.

 In de maand juli worden alle Fellini-films in Eye vertoond. Er is een groot formaat catalogus, met zeldzame foto's en tekeningen uit Fellini's Dromenboek.