Een ongeneeslijk heimwee
woensdag 12 februari 2020 - 15:15
Heet het 478 pagina's grote boek dat Nico Keuning schreef over 'Leven en werk' van Willem Brakman (1922-2008) Waar gaan de pakweg 175 brieven over die Willem en ik wisselden? Altijd volgens zijn strikte regel 'komt er een brief, dan schrijf je meteen terug'. Zijn doktershandschrift op de mat onderaan de trap wenkte. Ik daalde af en begon meteen te pennen.
Niet zozeer als antwoord, nee, over alles ging het bij ons, over Johan Cruyff net zo goed als koningin Astrid van België op wie hij levenslang verliefd was. Ons beider credo was: 'brieven schrijf je over alles.'
En zo kwamen we eens op juffrouw Vernède, zijn lerares Frans op de MULO, die ik kende al passante in ons Haagse straatje. Op en top een Parisienne, op hakken, in een grijs pakje met een hoedje met voile, en make-up waaraan rouge niet ontbrak. Ze woonde om de hoek. Mijn vader kende haar ergens van en zei dan 'Kijk daar heb je Francoise’.
Ook in het meeslepende boek van Nico Keuning ontbreekt ze niet: ' In een adem door schrijft hij euforisch over het Scheveningse Bosch. De Bataaf! De ruiterpaden, de geur, het licht. (...) In een andere brief keert hij terug naar de mulo in de Paulus Buysstraat,' waar wij onder leiding van Madame Vernède 'Le petit homme lazen van Alphonse Daudet. Het was donker in de klas, sneeuw hing in de lucht, de klas boog zich in de schemer over het boekje en ik het diepst. En o wonder! Madame liet het licht niet aandoen en de grote, grote kachel 'liet zijn kooltjes in de asklep korrelen op een mystieke wijze.' (...)
De wereld van Willem Brakman, je kunt hem zo betreden.
RSS