de Morning after

 Een kindervaring die nooit meer overging. Spelen in de kiezels langs het spoor, langs de kant staan, in de wind als de goederentrein voorbijraast. En daarna durfde ik de glimmende rails niet meer oversteken. Omdat zoiets overweldigends als een trein niet voorbij kon zijn. Hij was er nog. Een schim. Hij zou me overrijden, in een andere wereld.

 Zulke schimmen zag ik bij Rosa Everts. Een foto (?) van een lege etalage heeft ze volgetekend met de doorschijnende schimmen van etalagepoppen, waarvan er eentje zelfs een paar nylons ophoudt.

 En dan de 'morning after' van het feest. Meer dan een uitzicht op een huizenrij was er op de foto niet, Rosa heeft de resten, de sporen van het feest erin getekend. Die restanten schemeren door de lege kamer heen. Sporen, resten, daarmee werkt ze. Zoals de vier nog met plakband vastzittende hoekjes van een postertje tegen een atelierraam. Alles getekend, geschilderd.

 Wat was foto, wat zette ze naar haar hand? Zo goed als alles, denk ik nu.

 Een trein is nooit voorgoed voorbij. Zoals feesten ook nooit echt voorbij zijn. Zo raakt een lege etalage bij haar weer bewoond met de schimmen van etalagepoppen. Een etalage, bij uitstek het gebied tussen schijn en wezen. Een enkele schim van een suède schoen staat er verloren tussen.   

 DAK in de Schoutenstraat 10 in Utrecht laat het morgen voor het laatst zien.