Nog maar net begonnnen me in te graven, maar als je het mij vraagt gaat de nieuwe bundel van Jan Baeke over mannen. Het raadsel man. Hun manier van doen, hun omgang met elkaar. Ik stootte al snel op een schuurtje en een vriend. Gedronken wordt er ook. En gepraat just like that: 'Er is veel gezegd vandaag/ maar ik herinner me geen woord.' Oorlog, en kijken naar meisjes. In ploegen. Zodat ik vaak in de lach schiet, uit herkenning.
Seizoensroddel heet de bundel. Veel film in de vorm, Jan Baeke is een filmman. Eerste gedicht uit de cyclus Een Amerikaanse ochtend:
Het eerste gesprek dat ik met John voerde
ging over benzine. Geen onderwerp
geen actualiteit, er kwam geen auto in voor
economie en metaalmoeheid ontbraken.
Het had natuurlijk over zijn vriendin moeten gaan
of over de teleurstelling die meekwam
met de zoveelste brief van A. aan mij of aan John.
Maar John kende A. nog niet en ik had geen beeld
van zijn vriendin net zo goed als ik zeker wist
dat zijn vriendin zich mij
noch het gesprek voor de geest kon halen.
Het was ergens in een oorlog die we nog niet zo
hadden benoemd. De lucht was onbewolkt; het was
een Amerikaanse ochtend en iedereen heette John.
Het was druk in de trein, veel vriendinnen, lucht
die om benzine vroeg, maar geen John te bekennen.
Het fatale bericht lag klaar
om nietsvermoedend op te halen.
Dan komt die benzine op een uitgelezen moment.
De violen willen net invallen.
Niet onze muziek, niet die voor John en mij
maar het bracht de rust elkaar te verstellen.