De kauwgumkunst van Ron Nagle

 Met kauwgom kun je alle kanten op. Je kunt er bellen van blazen of het plattrappen op de stoep. Erop kauwen tot de smaak eraf is. En doorslikken geeft niet.

 Kauwgom is kneedbaar, heeft geen pretentie. Voor een museum beter geschikt dan de pindakaas van Wim Schippers, die altijd pindakaas blijft. Terwijl Nagles kauwgom wordt wat hij maar wil.

 Nondescript, al komen je dik belegde boterhammen voor de geest waar de gesmolten kaas vanaf druipt, Bossche bollen, petit fours, maar ook autolak. Je voelt het aan je tanden. 

 Ze zijn tien centimeter groot, hooguit, de monumentjes. t' Is keramiek, geloof het of niet, maar nog geen hap verwijderd van de toonbank. Schuilt niet in elke banketbakker een beeldhouwer. Kwam Hildo Krop niet uit een banketbakkersgeslacht?

 De wereld is steeds meer een snoepwinkel geworden. Dat leert je Nagles studie van textuur en vorm van wat ons omringt. Geen camp, o nee, dit is minutieuze ernst. Nooit betrapbaar als voorwerp terwijl zijn werk steeds aan van alles doet denken. Auto's lijken op slagroom­soes­jes, bankstellen komen soms in de buurt van taartbodems. Sierpotten voor kamerplanten lijken eetbaar.

 Maar dit is aardewerk. Onontgonnen terrein. Het gebied waar aanraakbaarheid en eetbaarheid elkaar naderen. Terwijl je toch niets mag proeven of aanraken.

 Ik liep het zaaltje uit, de kantine in en mocht iets kiezen voor bij de thee. Het werd cheesecake met een glanzend oppervlak.