De ijzeren dichter

 Een luwe zomeravond. Theo had verteld over zijn bezoeken aan de Hoogovens, waar hij materiaal vergaarde. Kleine dingen waar hij iets in zag. Hij klaagde over de oplopende schrootprijzen.

 Toen het helemaal donker was kreeg ik ten afscheid dit beeld­je. 'Kijk,' zei hij, terwijl het vuur achter ons flakkerde en knetterde tegen de zonsondergang. 'Als je het zo neerzet is het een non die omkijkt.'  

We zaten in zijn beeldentuin, een huttendorp met oude caravans en auto's bewoond door hippies en internationaal ongeregeld volk. 'Hij is okee' zei hij tegen ze, op mij wijzend. Ik mocht rondlopen.

 Daar woonde en werkte hij. Daar op Zeeburg kende hij ieder nachtelijk diergeluid. Hij vertelt ervan.

 Ik ging nogeens langs bij zijn galeriehouder in de Beemster, die zijn ergernis niet kon inhouden dat Theo zo vaak dingen weggaf. Dat was 'prijsbederf'.

 Ook het laatste restje Zeeburg zal binnenkort veranderd zijn in naamloze nieuwbouw.

 De opname is bewaard, luister maar.