Als Toon Verhoef exposeert, zoals nu bij de Amsterdamse galerie Onrust, moet ik zien wat hij nu weer uithaalt. Hoe hij dingen uit de omgeving zijn doeken heeft binnengehaald.
De dingen. Hij zegt dat de dingen meer en meer bepalen wat hij maakt. Opgewekte kleuren, geel tegen blauw. Hij herinnert zich uit zijn jeugdjaren in Argentinië half afgescheurde affiches aan de muren in juist die kleuren.
De dingen, de vormen.
Toevallige dingen uit de omgeving het doek binnenhalen, het toeval regisseren. Waarbij hij ook graag de verf laat zien.
Altijd op zoek naar onbekende vormen.
Zijn favoriete filmmaker is Godard. Die films maakt 'naast de film', die de perken van zijn medium te buiten gaat, zoals Toon dat ook wil. Het schilderen naast het schilderen.
En telkens vindt hij weer vormen. Die ik niet kan benoemen anders dan met 'van dat brede plakband uit een oud postkantoor' of 'de etalage van een Franse bakkerij'. Onzin.
Toon Verhoef is niet te vangen. Je kunt hem wel lachjes ontlokken, de ironie is nooit ver weg.