Christo: Walking on Water

 De film die Andrey Paounov maakte over hoe het tot stand kwam begint met een uitleg die Christo aan scholieren geeft: hij herhaalt zichzelf nooit, hij heeft een hekel aan het niet-echte, aan virtual reality en digitale namaak. Als je tenslotte over het water loopt voel je de golfslag. Het noodweer tijdens de eerste dagen hielp ook. Niet dat ik daar bij was, al ken ik het meer en heb er een keer dwars overheen geroeid.

Wat er moet gebeuren voor mensenmenigten als Christus over water kunnen lopen liegt er niet om. In 2016, zes jaar na de dood van Jeanne‑Claude gebeurde het Christo. En je ziet de permanente improvisatie bij het oplossen van steeds rijzende problemen. De Italiaans bureaucratie staat machteloos staat tegenover de enorme toeloop, de gemeente laat ongemerkt extra autobussen toe. Straks zijn er 200.000 bezoekers en verzuipen ze.

Na de Rijksdag, het gordijn door de vallei in Colorado en zoveel meer is er nu toch een blik in Christo's keuken. 

En kun je je voorstellen wat er ligt tussen een idee, zijn blik op de werkelijkheid en wat daarbij kan opkomen en de praktische uitvoering. Christo blijkt daarbij als acteur verrassend goed, tot de manier waarop hij tenslotte heel alleen zijn koffer pakt toe.