Charleroi

 Charleroi, voor mij het elders nagebouwde decor van de film l’Étoile du Nord, met Simone Signoret, naar Simenon. Nagebouwd, want de gele trams die zich de Sambre-oevers op worstelen zijn er niet meer, al bezit ik een boek vol zwartwitte verzamelaarsfoto's. Later werd een metro-net ontworpen en een beetje uitgevoerd waarvan de resten horen tot de in België fameuze Grands Travaux Inutiles. 

 Charleroi. Een feilloze keus. Eerder een agglomeratie dan een stad. Lintbebouwing tot in de akkers. Ik zocht een historisch centrum maar vond het niet. Gestaakte pogingen alom. Een betegelde vlakte, een fontein die het ook had opgegeven. Allochtoonse middenstand aan het bestaansminimum. Wat op zo'n plaats rest is het station. 

I

Schaduwen van bomen op het koren.

Voor het station een brug met een loszittende trede.

Een jongen skateboardt door een sluitende brillenwinkel.

Kokers onder brievenbussen om een opgerolde krant in te steken.

Een wijnhandel vol dozen.

Onder de brug schijnt gekleurd tl‑licht op het water.

Boven het station rijden auto's op de weg.