Brief in fles

 Ik heb aan zee gewoond, in den Haag, maar heb aan de waterlijn nooit een brief in een fles gevonden. Het is een oud wanhoopsgebaar. De zee als postbode inzetten. Goddank komt er nooit een boze fles terug. In de verte applaudisseert een pinguïn.

 Er worden weinig brieven meer verstuurd. Het posten van een brief was een bedachtzaam ritueel. De wandeling naar de brievenbus. Dan het de brief in de gleuf duwen. Er zaten vroeger een soort klepjes in die gemeen pijn deden als je de brief in de bus duwde, maar je opeens bedacht. Wilde ik eigenlijk wel iets zeggen? Of was zwijgen beter.

 Ik bezit een kleine collectie niet voor niks onverstuurde brieven. Wel met een postzegel erop, maar niet gestempeld, de afzender ben ik zelf. Daaruit zal ik er op kerstavond een paar voorlezen. Geen aardige brieven.

 Was de brief eenmaal gevallen dan kon je wachten tot het autoo­tje van de post kwam. De postman de brieven in een postzak liet zakken en het bordje verschoof naar 'de lichting 4 is geschied'.