Brakman's beterschap

 10/6 2000

 Beste Wim,

 Dank voor je brief en wel veel. Ik heb een specialist die mij de lof zong van de e-mail. Mijn dochter schrijft weer brieven! zei hij. Over en weer, de dag door met een vriendin. Dat is geen schrijven, zei ik, maar praten. Schrijven is gaan zitten, de persoon voor de geest halen en hem aanspreken of schrijven op zijn specifieke struktuur. Dat zag hij niet zo.

 Zo haast ik mij je te antwoorden omdat ik binding heb met jouw struktuur, zonder die, en dit zij met dankbaarheid gezegd, totaal te kennen. Zo zul je beleven hoe en wat controle is. Het is de enige weg. Rara. Maar achter de ene controle steekt de volgende alweer in de binnenzak en dat is fnuikend..

 Dit plaatst iemand stevig in de wachtkamer en niet in de zonneschijn. De sterken dragen die last met verve maar ik niet. Ik wil er gewoon geheel van af zijn. Maar helaas, ik ben om met Bach te spreken despised and rejected.. onderdrukt, misbruikt, uitgezogen. Ik! en dat is hij die daar gaat! en dat is ik! sodeju.

 Mijn advies is hier zoek de 'korte perspektieven'. Tel uwe zegeningen, al was het maar de aankoop van de zo het haar vertroetelende zeven granen shampoo! Of eens rustig en beschouwend een plas te doen op een eenzame bomenlaan. Of je te verheugen. Intens. Op de verpletterende nederlaag van Oranje die zich zonder meer zal voltrekken. Jammer van Oranje maar dat hoort bij mijn zo ongecompliceerde geluksgevoelens.

 Cheers.

W.