Brakman en de stadionsmart

 'Dank voor je brief en wel veel. Ik heb een specialist die mij de lof zong van de e-mail. Dat is geen schri­jven zei ik, maar praten. Schrijven is gaan zitten, de persoon voor de geest halen en hem aanspreken of -schrijven op zijn specifieke struktuur. Dat zag hij niet zo. Zo haast ik mij je te antwoorden, omdat ik binding heb met jouw struktuur zonder die - en dit zij met dankbaarheid gezegd - totaal te kennen. Zo zul je beleven hoe en wat een controle is. Het is de enige weg naar een diep gevoel van opluchting, als alles goed wordt bevonden, echter ook een bron van sombere depressie bij het weer thuiskomen. Rara, maar achter de ene controle steekt de volgende alweer in de binnenzak en dat is fnuikend. Dat plaatst iemand stevig in de wachtkamer en niet in de zonneschijn. Men is beschadigd en dat blijft zo. De sterken dragen die last met verve, maar ik niet. Ik wil er gewoon geheel van af zijn. Maar helaas ik ben om met Bach te spreken 'despised and rejected', onderdrukt, misbruikt, uitgezogen, ik! en dat is hij die daar gaat! en dat is ik! sodeju.

 Mijn advies is hier zoek de "korte perspektieven", dat helpt.

 Wandel verheugd een ziekenhuis uit, al weet je ook somber thuis aan te komen. Tel je zegeningen, al was het maar de aankoop van de zo het haar vertroetelende zeven granenshampoo! of eens rustig rustig en beschouwend een plas te doen op een eenzame bomenlaan. Of je te verheugen. Intens, op de verpletterende nederlaag van Oranje, die zich zonder meer zal voltrekken. Vorig jaar bij de afgang met de strafschoppen zag ik de Griekse tragedie tot op het merg oplichten. Deze stadionsmart der duizenden, het breken van het zwerk, de zelfmoord en public van de bondstrainer.

(...)

Jammer van Oranje maar dat hoort bij mijn zo ongecompliceerde geluksgevoelens. Cheers, W.'