Balanceren

 Ik zou niet meer kunnen gaan en staan, gereduceerd tot een kruipende peuter. Een conditie als die van Steven Hawking.

 Ik weet toevallig na neurologische onderzoeken over mijn instabiliteit iets meer dan niks. Mijn hersens geven mijn ledematen signalen, bijvoorbeeld om een voet vooruit te zetten. Maar wat weinigen weten, er komt uit zo'n bewogen voet ook weer een signaal terug - feedback - dat zegt: 'voet vooruit gezet', zodat mijn hersens - geholpen door de zintuigen - weten waar ik sta in de wereld. 

 Niet erg, lopen met een stok, maar het maakt je bewust van veel. En dat is precies wat de kunstenaars in KAdE ook doen.

 Soms door bewegende kunst te maken, als Alexander Calder of door filmpjes te laten zien als die van bewegingspionier Muybridge, die geïntrigeerd was door het lichaam in beweging. Soms ook door de mens in beweging te betrappen in foto's, zoals de acrobate en fotografe Isabelle Wenzel, die alles zelf doet: instellen van haar zelfontspanner, en dan een krankzinnige houding aannemen net op tijd voor het toestel afdrukt.

 De grote evenwichtskunstenaar Piet Mondriaan heeft geschreven: 'Naarmate het leven aan evenwicht wint zal de kunst geleidelijk verdwijnen'.

 Ja, kunst is streven naar evenwicht, maar zal dat goddank nooit bereiken omdat het perfecte evenwicht de dood is.  Zoals muziek een spel is om het dode punt heen. Net ervoor, net erna. Wat men 'swingen' noemt ofwel 'Schwung'.