Andrea Freckmann en de hondenogen

 En zo keek ik naar hondenogen. Die ze eindeloos moet hebben geobserveerd. Terwijl ze haar interieur bekeken, de planten, de meubelen. Of de verwaarloosde tuin, met hondenblik. Alles in een heel lichte toets, met weinig streken die alles aanduiden.

 Er gebeuren dan als toeschouwer vreemde dingen met je. Je ontdekt dat de hond een alter ego van Andrea is geworden. Wat ze volmondig toegeeft. En vervolgens dat je zelf ook met hondenogen - die ze in een paar streken treffend kan neerzetten - gaat rondkijken.

 Je wordt in Andrea's spel betrokken. Je wordt een hond.

 Ze legde me uit dat het haar gaat om 'de eenzaamheid van de hond'. En dus van de mens.

 En zo kijk je met de ogen van een straathond. Die tussenbeide vaak de toeschouwer aanzien met een Stan Laurel-'camera-look'. Bijvoorbeeld als zijn bazin hem voor de grap door een hoepel wil laten springen. Onbegrijpelijke vraag. Zal hij het doen? Hij kijkt mij aan.

 'Begrijp jij wat die vrouw van me wil?'

 Een hond als deze gaat zijn eigen hondengang.

 Andrea is een meester geworden in het treffen van hondenogen en hondenhoudingen. En dat is nog lang niet alles. Er is zoveel meer. Kijk op haar site.