Alles kan
maandag 13 februari 2017 - 13:28
Zo'n kunstlawine als Art Rotterdam brengt bovenal een boodschap: alles kan. Anders dan in tijden dat Cobra overheerste, de laatste avant-garde of Nul.
Kunst als speeltuin. Je kunt de wip nemen - die tegenwoordig wipwap heet, waarom? - de glijbaan of je verplaatsen naar de echoput.
Er wordt dus weer geschilderd, van abstract tot conceptueel tot surreëel, van kliederstijl tot fijnschilderen.
En wat me daarbij in Rotterdam opviel waren mengvormen, architectuur en beeld, waarbij de architectendroom - het nooit uitgevoerde ontwerp - terugkeert als zelfstandig werk, zoals bij het filmpje van Anouk de Clercq waarin heden en verleden van een bebouwde stadsplek door elkaar schuiven. Of in de driedimensionale kijkdoosachtige gebouwstapelingen van Claudia Larcher.
En dan Erik Seps krankjoreme 'Neurotopia', een van zijn bouwwerken van veelsoortige stadsrommel en -afval, waar zelfs een riviertje doorheen stroomt.
Er waren trompe l'oeils, als die van Jochen Mühlenbrink die vooral schilderij-achterkanten schildert. En elegante machines met bewegende verf of plooiende metalen mailles van Zoro Feigl.
En dan weer de achterdoekjes die Andrea Freckmann schilderde voor de oude poppenkast die ze in Leipzig vond. Kortom, alles kan.
RSS