Afterlife (2)

 En zo verkeer je in een oaseachtig gebied, met rekken waaraan gietertjes hangen om planten en bloemen water te geven. Niks voor mij. Herinneringen bewaar ik in m'n hoofd, soms geholpen door geschriften of foto’s. Het voorrecht van de kunstenaars op Afterlife is dat ze zelf iets kunnen doen, niet overgeleverd zijn aan het glimmend marmer.

Stilzwijgend gaat men in vele culturen uit van een rouwperiode, waarbinnen de ziel nog in de buurt blijft. Katholieken kennen dat, maar ook Japanse Boeddhisten kennelijk. Er is een film van Kore‑Eda die After Life heet en waarin gestorvenen in een soort voorgeborchte - in de praktijk een filmstudio met logeergelegenheid - het mooiste moment van hun leven moeten bedenken. Ze doen er vaak lang over. Dan wordt het gefilmd.

 Als ze het filmpje zien en 'het klopt' lossen ze op, en zijn weg. Zo is er een oude dame die tenslotte de vallende kersenbloesem kiest. De regie versnippert roze vloeipapier en laat het dwarrelen voor een schijnwerper. En zie: ker­senbloesem, de oude dame vervaagt.