Ton: 'Ik weet niet of hij echt weg wil. Hij is niet tevreden met de situatie. Mijn idee is dat hij niet echt wegwil, maar dat ie zichzelf wil bewijzen dat wegkomen niet lukt, zodat hij daarna vrede kan hebben met de situatie dat hij is gebleven. En hij kan denken 'ik heb het geprobeerd.'Dat is Country & Western. Niet kunnen leven mét, maar ook niet zonder iemand, en dat wederzijds. Ton Rozeman woont ook werkelijk achthoog in de flat die voorkomt in het boek. En, voor mij vreemd, uit het trappenhuis kijk je op het straatje bij Meer en Bos waar ik veel jeugdjaren doorbracht. Geladen omgeving, nog veel meer voor hem - hij woont achter zijn oude middelbare school, en in de verte is het Leyenburg Ziekenhuis zichtbaar waar zijn vader vorig jaar stierf. Luister maandagavond 21.00 naar wat we zeiden in De Avonden.

Weer gaat het over wat ik maar noem 'de afstand tussen mensen'. Zoals het op televisie net lijkt of je deel uitmaakt van één grote gezellige familie, zo ontvouwt Ton Rozeman hoe het in huiskamers en slaapkamers werkelijk toegaat. Ik heb nu een moeder en een zoon ontmoet, en de vrouw met wie de zoon samenwoont. Vader ligt in het ziekenhuis. En er kruipt vreemdheid in hoe ze tegen elkaar spreken, hoe ze doen. Een alinea: 'Moeder zette thee voor me, en vertelde over vader. Het was een soort hardop piekeren dat ze deed, ze haalde er van alles bij, ik verdacht haar ervan dat ze al had gedronken. Ook stak ze de ene na de andere sigaret op. Ik kreeg er hoofdpijn van, en als ik eenmaal bij haar weg zou gaan, zou ik stinken naar de rook. Tes zou me vanavond verplichten een douche te nemen - ze wil niet dat ik naar sigaretten ruik als ik naast haar lig.'Zo worden de onderlinge betrekkingen afgebakend. U ziet, niets aan de hand. Later meer. Vrijdag ga ik naar hem toe in Den Haag om een gesprek op te nemen.