vrijdag 08 mei 2009 - 23:41
wonen er in Amsterdam-Oud Zuid. Als er dan een jongen valt op dikke negerinnen is de boot aan. Er komt bij dat ie joods is en een beetje Marokkaans oogt. Dat wordt hoog opgespeeld. David weet wat gediscrimineerd worden is. Zijn seksuele voorkeur is eigenlijk een vorm van solidariteit.
Nederland discrimineert, zeker. De inzet van Robert Vuijsje is kansrijk. Zelf is ie ook wat zwaarlijvig, dus wieweet.
Negerinnen heb je in soorten, leer je: 'Een zwarte negerin is rauwer, dierlijker.' Verwerpelijk is de 'bounty-vrouw', die - wit van binnen - kiest voor blanke mannen.
Ideaal is de 'Sherida-ketting', die in een zwarte wijk woont en uitsluitend omgaat met zwarte mensen.
Maar, nu komt het, David zoekt dan wel een Sherida-ketting, maar eentje 'die toch intellectueel is'.
Waarom? Daar zullen we in dit boek niet achter komen. Wel weet David dat hij een onbestaanbaarheid najaagt.
Maar ja, hij houdt nu eenmaal van 'zo donker mogelijk'. Want: 'Hoe donkerder ze is, hoe dichter ze bij de natuur staat.'
Bijkomend vereiste: 'Ze moet nooit met een bakra zijn geweest. Ik wil de eerste zijn die de poort openbreekt.'
Je zou denken een hoofdfiguur met deze voorkeuren, gaat een prachtige catastrofe tegemoet. Niets van dat al. Aan het eind van het boek ontmoet David een zeer dikke Marokkaanse en de geschiedenis kan zich herhalen.
David en zijn Rowanda blijven sjablonen. Het is alles van buitenaf bekeken en er staat niets op het spel.
Had ie het maar gehouden op een vrolijke slapstick als Robert Crumb's natuurvrouw Angelfood McSpade.
RSS