'Kinderen zien de natuur al anders; eenzame kinderen vooral, die tussen volwassenen opgroeien, sluiten zich met een soort solidariteit bij haar aan en leven in haar zoals de kleine dieren, volkomen opgegaan in de voorvallen van bos en hemel (...). Daarom komt later voor knapen en jonge meisjes die eenzame, van intense melancholie bevende tijd, wanneer zij, juist in de dagen van lichamelijke rijpwording, nameloos verlaten, voelen dat de natuur zijn dingen niet meer, en de mens zijn lotgevallen nog niet met hen deelt...'.En dan besluit Rilke dat de meeste volwassenen de natuur opgeven, terwijl sommigen, weinigen, proberen terug te vinden wat ze er in hun jeugd in vonden. Daar heb je de kunstenaar. 'En door deze eenzame enkeling komt de gehele mensheid nader tot de natuur.' (...) 'In dit licht gezien schijnt het dat het onderwerp en doel van alle kunst ligt in het evenwicht tussen het individu en het Al...'.Annemieke Houben legde de tekst voor aan landschapsschilder Dave Meijer, die even kuchte, maar toen zei dat hij zich er in herkende. Later legde ik de tekst voor aan Renie Spoelstra, die ook herkennend reageerde. Zo over kunst praten, ik was het vergeten, het kan, het doet goed. Het opstel staat in één bundel met 'De Dingen en 'Over het landschap'. De drie stukken werden in 1944 vertaald en uitgegeven door A.A.M Stols in De Haag.

 De reserve, het voorbehoud is onmiskenbaar. Weerkerende elementen: de open plek, de bosrand. Een opvallend kleine schaal. Struikgewas, jonge boompjes, brandnetels, wat stuifzand. Waar is de mens? Dat is de toeschouwer, zegt ze.Wat je te zien krijgt zijn 'innerlijke landschappen'. Plaatsen van inkeer, hoe moet je het zeggen. Haar gereformeerde opvoeding is er niet vreemd aan, zegt ze in de catalogus: 'Een erg zwartgallige kijk op het leven.' Goed kan elk moment omslaan in kwaad. Die dreiging zit in de tekeningen. We staan voor een groot formaat, zwart-wit. Je kunt er zo in binnenstappen. Maandag na 21.00 is ze te horen in de Avonden.