'Mijn vader knipte de nagels van mijn tenen. Mijn voet reageerde daar op en schopte onbedoeld tegen de kaak van mijn vader. Hij onderging dat, want hij wist dat ik daar niets aan kon doen, dat het gewoon maar een lichaam was. En hij kon er niets aan doen, hij moest toch knippen want niemand begrijpt nagels, dus konden die maar beter zo onopval­lend mogelijk.’

 Wat zouden tenen met geluk te maken hebben. Er zijn nagelstudio's waar ze verfraaid worden. Maar de neurologie brengt verrassingen.

 Het 'mannetje van Ramachandran', de vinding van de bekende zenuwarts, bracht me de oplossing. Het figuur­tje waarin de zenuwuiteinden in de hersens herschikt zijn. Bij dat mannetje of vrouwtje zitten de tenen merkwaardigerwijs vlak naast de geslachtsorganen. Waarom de natuur dit zo geordend heeft? Nergens vind ik een antwoord.

 Schoenenliefde wordt erdoor verklaard. Nog intiemer is andermans nagels knippen zoals Ariadnes vader deed. 

Sensationeel! Al weet ik nog steeds niet wat je er uit moet opmaken. Ja, de zenuwuiteinden van voet en tenen liggen in het brein vlak naast die van de genitaliën. En het oog ligt naast de duim.
Lichaamsdelen die precieze bewegingen moeten maken of erg gevoelig zijn bevatten kennelijk meer zenuwuiteinden. Maar vanwaar deze schikking? En wat voel ik toch allemaal?

Hieraan dacht ik toen ik de bijdrage van K.Michel zag in de digitale versie van het tijdschrift Terras (nummer 00): een foto - zonder bijschrift - van voeten (de zijne?), op een tapijt met een raadselpatroon waarin alleen die drie kruisjes van Amsterdam herkenbaar zijn.
Vreemde voeten. Wat is er met de linker kleine teen aan de hand?
Tenen zijn veelzeggend. Maar wat zeggen ze? Laat iedere redacteur van Terras zijn tenen sturen. Laat nummer 01 een tenennummer zijn.