Dr.John

 Niet die van de jazz, die van het 'second line' ritme in pop, voor piano en blazers. Ik ontmoette hem in 1970 in de tent op het Kralingse popfestival, waar hij zich zat om te kleden. Wat hij aantrok was zo te zien een oud pak van z'n vader, waar hij met wit en rood krijt verticale stre­pen op had gemaakt. Z'n gezicht en kleren onder de pailletjes en z'n hoofdtooi kwam uit de speelgoed­winkel. Naast hem zaten z'n twee zan­geressen te giechelen, waarvan er eentje Shirley Goodman bleek te zijn, van de hit Let the good times roll.

 Later zag ik hem terug bij de tv uitzending van vpro's Piknik, live vanaf de ruïne van Brederode. Daar kreeg hij eerst van de huisdealer een blok rode Libanon, dat hij met grote happen opat. Zijn optreden was er naar. Na een liedje of wat ging hij over op een New Orleans-parade, de traditie waarbij muzikanten in ganzenpas door de straten gaan. In dit geval verdwenen ze - met flam­bouwen en al - in het bos achter de ruïne, de microfoons vingen al snel niets meer, de camera's zagen Dr. John in het donker verdwijnen.