‘Toch denk ik, dat Delvaux de werkelijkhijd redelijk heeft weergegeven. Net als de Belgen konden de Fransen er ook wat van, zie maar eens naar de onderste (slecht reproduceerbare) foto uit 1964, waar de sneltrein Parijs - Cherbourg getrokken door een Pacific door 'Le Val David' rijdt. Je ziet rechts op de foto twee vlak achter elkaar geplaatste paalconstructies, op de eerste tel ik 62 isolatoren. ik veronderstel dat de tweede er net zoveel heeft.’

 Ps. Delvaux verzamelde isolatoren. In het Delvaux-museum in St. Idesbald (bij Koksyde, waar hij op het laatst van z’n leven woonde) liggen er een heleboel.

Een surrealist wilde Delvaux (1897-1994) nooit genoemd worden. Misschien had hij geen bezwaar tegen 'Belg'. Mijn boeken over hem zijn onvindbaar. Daarin las ik over zijn jeugd en de ‘chocoladetram’, die in zijn werk steeds opduikt (de kleur van een met de officiële concurrerende tramwegmaatschappij in Brussel). Wat ik van hem overhoud zijn stationnetjes, waar altijd wel een slaapwandelende fee rondloopt. Vaak bij eigenaardig licht, deels gas-, deels petroleum-, deels electrisch.En, let op de krankzinnige hoeveelheid isolatoren (porcelein) aan de telefoonpalen!Na de beurs ging ik zijn tekeningen zien in het wonderlijke museum, van de voorstad Elsene (terzijde van de Avenue Louise). Ze hebben een heel uitgebreide collectie, behalve Delvaux ook veel Magritte, Van den Woestijne maar ook oude meesters en jonge Belgen. Maar ook bijna alle affiches van Lautrec.Het stille museum, twee vrijwilligers, vijf bezoekers, meer niet.