zaterdag 10 juli 2010 - 23:45
Vanmiddag op Duindorp, achter Scheveningen werd ik aangesproken door twee puzzelende Engelsen. Ze bekeken de Duindorpse oranjeversieringen, vol verbazing. "Sorry, but what means 'hup'," vroeg de ene. Ik moest het antwoord schuldig blijven. Zoiets als 'come on', zei ik, maar een echte vertaling kende ik niet.
Ik schrijf over voetbal, op een Boekensite van de VPRO. Heel gewoon is dat niet. De intelligentsia staat vanouds verdeeld tegenover de volkssport.
Het deel dat opgroeit als brillende kneus, onbekwaam tot het aannemen en afspelen van een bal, koestert soms een diepe haat. Willem Frederik Hermans schreef er vlijmend over in zijn 'Ik heb altijd gelijk, Willem Brakman niet minder, Godfried Bomans permitteerde zich zijn flauwste grappen. En degenen die er wel serieus over schreven - C.Buddingh - deden dat vaak al te dweperig.
Teamsport is de meeste schrijvers vreemd. Toch valt er - lijkt me - voor ze veel aan te beleven. Je hoeft het spel, de trainers en spelers en hun publiek alleen maar ernstig te nemen. En je vragen te stellen. Voetbal is theater, een vereenvoudigde versie van de samenleving.
Hadden we maar een Nederlandse Nick Hornby, de Engelse schrijver - en Arsenal-fan. Nu ja, we hebben het tijdschrift Hard gras, dat is beter dan niks.
RSS