'Het is mogelijk dat deze regels op zekere dag gedrukt en gelezen worden. Maar het is niet verboden te denken dat het manuscript vele jaren stilletjes in een lade zal sluimeren. De eigenaar van de latafel zou zich op zekere dag gedwongen kunnen zien te vluchten en de vergeten vellen achterlaten. Wat ligt meer voor de hand dan dat het meubelstuk geveild wordt?
Zo komt het dat een groothandelaar, die een dienstbodekamer in zijn nieuwe huis wil meubileren, de latafel koopt. Het dienstmeisje vindt het manuscript en gooit het bij het vuilnis. De handelaar, zo wil het toeval, behoort echter tot het soort mensen dat niets weggooit; hij ontslaat het meisje, haalt het manuscript uit de vuilnisemmer en stuurt het naar de verzendafdeling. Daar komen de verkreukelde vellen net goed van pas om een pakket op te vullen dat voor een eenzaam gelegen handelsnederzetting in Centraal-Afrika bedoeld is.(...)'
Zo ook zal het gaan met het bureau dat ik erfde van m'n Oom Wil, waaraan ik dit schrijf, en waarin ik alles bewaar, ook back-ups op CD - je weet maar nooit - van lang geleden correspondenties.
Als ik over tien jaar de straat oversteek naar het niets vliegen kort daarna mijn Cd’s als vliegende schotels over een vijver, diep in Vlaanderen... Waar een meisje er eentje, juist deze, mee naar huis zal nemen.. Gelukkig om hem te beschilderen als kerstversiering.
RSS