In memoriam Eva Biesheuvel

 Ze zat in Eik en Linde altijd op de eerste rij en volgde zijn optreden op de voet, waardoor Freek de Jonge eens zei ‘Ze bestuurt hem op afstand.‘

 Hoogtepunt van zo’n optreden was achteraf de tocht naar de snackbar om de hoek in de Plantage Kerklaan. Waar ze volgens beiden ‘de lekkerste gehakballen van de wereld’ verkochten. Die gingen ongebakken in een papieren zak mee. Eva frituurde ze thuis.

 Toen het radiowerk door zijn zíekte niet meer ging zei Maarten ‘Maar ik schrijf wel, ik schrijf ze in m’n hoofd.’ Ik ben een paar keer naar hun Leidse Sunny Home geweest om zo’n verhaal op te nemen. Maarten zat op de bank met z’n gezicht ín z’n handen en dan kwam er een verhaal. Daarna tikte ik het met interlinie thuis uit en bracht dat terug naar Leiden. Dan ging Maarten er met hulp van Eva weer met de pen in verbeteren. 

 En een dinsdag later las hij het op de radio voor. Dan moest je er veel tijd voor uitrekken, want al voorlezend veranderde hij het weer. Tot hilariteit van het publiek als hij na een hapering zei ‘Maar het is nog niet af!’

 Eva hield van dieren. Eens was ik in het huisje, waar behalve de poezen en de hond Mikkie ook een geit woonde, die Geitie heette en liefst bankbiljetten at. Op een winteravond kwam Evan in paniek thuis, er was een zwaan vastgevroren in de nabije vijver. Eva en ik erheen, met mijn auto en een keukentrapje. Het was al donker.

 Zij, languit liggend op het ijs, terwijl ik haar bij haar de benen vasthield, probeerde de zwaan het trapje toe te steken en hem los te krijgen. Wat niet lukte. De dierenambulance moest er aan te pas komen.