Wat er ook gebeurt in Nederlandse Musea - droevig weinig, veel leuk voor de kinderen - niet de grote tentoonstelling van de tekenaars van de ZAP-comix, Robert Crumb, S.Clay Wilson, Victor Moscoso Rick Griffin. Terwijl kinderen dat vast zou interesseren.
Dat realiseerde ik me bij een poging tot inruimen - niet ordenen - van de bergen stripboekjes die ik bezit. De tekenaars waren net zo chaotisch, er ontstonden steeds nieuw series, ze werkten samen in 'stripjams', zoals Crumb, die nu in Frankrijk woont en een verhaal maakte samen met zijn nieuwe vrouw Aline.
In die underground-strips immers vind je hoe surrealistische, absurdistische verhalen en tekeníngen kunnen samengaan, niet in de 'graphic novels' van Spiegelman of Matena. Seks, geweld, kunst en humor ineen en oorspronkelijk tot en met. Nog steeds ongeëvenaard.
De Zap-golf, sinds de eerste vrouw van Crumb ze in 1968 in een oude kinderwagen rondbracht in San Francisco heeft geduurd tot nummer 16 in 2014 uitkwam. Of kwam er nog iets na?
Ik zou iets schrijven maar raakte verloren in de stripberg, de laarzen en konten van tienermeisjes bij Crumb, de highs van Moscoso en de perverse, schunnige demonen, piraten en motormeiden van S.Clay Wilson. Waarbij je met maar een vraag overblijft. De klassieke. Kan het erger, beter, leuker? Na De Sade, Georges Bataille, de Japanners?