Andrea's Commedia

 Wat ik van haar ken heeft - vaak stiekem - iets theatraals. Figuren, levensecht geschilderd, dat wel, treden op als ja wie. In decors die de toeschouwer meenemen naar een Hollandse huiskamer of een Duits dorpsplein, waar werkelijk  alles kan gebeuren.

 In haar atelier dacht ik aan William James, die uitlegde dat het idee dat wij in het dagelijks leven 'rollen spelen' verkeerd is. Het is erger. In elke situatie ben je iemand anders. Wanneer ik doe of ik een kunstkenner ben die een toespraakje houdt speel ik niet die rol, ik ben zo'n meneer. Geen ontkomen aan. Maar Katrijn zal me niet met haar bezemsteel op mijn kop timmeren, dat doet een kunstenares niet.

 Andrea heeft bij haar nieuwe voorstelling de Commedia dell'arte opgeroepen, de klassieke Italiaanse theatervorm waarin elke acteur improviseert uit een vaste rol. Als ergens het leven theater is dan in Italië, kijk naar Beppe Grillo en Berlusconi.

 Mensen willen zich altijd boven een ander stellen.. Het wachten is tot de hogergeplaatste onderuitgaat.

 De vaste rolverdelingen keren altijd terug, heer en knecht, leraar en leerling. Voeren migranten al toneel op waarin ze Nederlanders belachelijk maken?