William Kentridge in Eye

 Daarna kwam James Ensors doek 'De intocht van Christus in Brussel (1888), de optocht waarin alle gezindten samen optrekken, van hoeren en priesters tot arbeiders. Waarom? Om de optocht, die boven alles gaat.

 Daar bleef niemand gespaard. Bij Kentridge overheerst een gevaarloze berusting in zijn optocht van de geschiedenis. Die de kunstenaar overziet en gadeslaat. Er geen schuldig deel van uitmaakt en er evenmin het individu uit licht, de enkeling.

 In de woorden van organisator Guldemond: 'Een processie die zowel de veerkracht van de mens als de onmacht om tot een betere wereld te geraken voelbaar maakt.'

 Wat een taal! Je voelt hem op eieren lopen met de mens en zijn onmacht.

 Wie is Kentridge? Een politiek correcte kunstenaar uit welgestelde, blanke oud-linkse kring in Johannesburg, waar hij nog steeds woont. Keurig anti-apartheid geweest altijd. Maar nu? Verwijst hij naar Winnie Mandela, naar de eenpartijstaat van het ANC waarin macht tot corruptie leidt, en waarvan leiders als Mbeki krankzinnige ideeën over de bron van aids kunnen uitdragen? Nee. Met zo'n optocht blijf je mooi op afstand en buiten schot.

 ‘More sweetly play the dance’? Er lijkt geen reden de dans der geschiedenis in 2015 ‘more sweetly’ te spelen.