Bubbles

 In Paradiso werd dit weekend de Internet-like plechtig begraven. Waarom? De redenen blijken heel calvinistisch. De like is 'niet echt'. In de Volkskrant sloot Olaf Tempelman zich aan. De voormalige kerk Parad­iso was zijns inziens een ideale plek om de laatste eer te bewijzen aan de opgestoken duim, die 'complimenten en andere vormen van waarachtig menselijk contact reduceert tot nietszeggende muisklikken'.

 Alles met een knipoog vanzelf, maar wat een misverstanden. Kerken waren eens - en nog - trefpunten waar hypocrisie hoogtij viert, met kerker­aden die toezien op het gedrag van de lidmaten. En dan, het compliment is toch wel de meest verdachte vorm van sociaal contact.

 'Echte woorden en daden', daar ging het de organisator om. Vlees en bloed in plaats van draadjes. Die techniek-vijandigheid hoort er ook bij. We gaan verder te voet.

 Ik gebruik buiten Facebook, waar het tussen aanhalingstekens staat, zelden het woord 'vriendschap'. Maar de 'like' is zo klaar als een klontje. Vrijblijvend en bemoedigend als een knipoog.

 Waar ik doodsbenauwd voor ben is de tirannie van het ware gevoel. Op Facebook sticht je je eigen dorp, met je eigen dorpsplein, waar men leutert rond de pomp. Wie je daar niet hebben wilt negeer je. Niki Brusselsbubbles ontbreekt nooit