In Paradiso werd dit weekend de Internet-like plechtig begraven. Waarom? De redenen blijken heel calvinistisch. De like is 'niet echt'. In de Volkskrant sloot Olaf Tempelman zich aan. De voormalige kerk Parad­iso was zijns inziens een ideale plek om de laatste eer te bewijzen aan de opgestoken duim, die 'complimenten en andere vormen van waarachtig menselijk contact reduceert tot nietszeggende muisklikken'.

 Alles met een knipoog vanzelf, maar wat een misverstanden. Kerken waren eens - en nog - trefpunten waar hypocrisie hoogtij viert, met kerker­aden die toezien op het gedrag van de lidmaten. En dan, het compliment is toch wel de meest verdachte vorm van sociaal contact.

 'Echte woorden en daden', daar ging het de organisator om. Vlees en bloed in plaats van draadjes. Die techniek-vijandigheid hoort er ook bij. We gaan verder te voet.

 Ik gebruik buiten Facebook, waar het tussen aanhalingstekens staat, zelden het woord 'vriendschap'. Maar de 'like' is zo klaar als een klontje. Vrijblijvend en bemoedigend als een knipoog.

 Waar ik doodsbenauwd voor ben is de tirannie van het ware gevoel. Op Facebook sticht je je eigen dorp, met je eigen dorpsplein, waar men leutert rond de pomp. Wie je daar niet hebben wilt negeer je. Niki Brusselsbubbles ontbreekt nooit

De band van zijde, kant of fluweel is van later. Maar wanneer?
Omschrijving en vorm verschillen per taal. Zo zit de Engelse 'choker' (verstikker) uit de Victoriaanse tijd strak om de nek, met vaak een medaillon of edelsteen eraan. De choker maakte een come-back in de jaren '20.
Het Franse 'collier de chien' is vaak eerder een polsbandje. Wat terugwijst naar de Rococo toen dames hun parelkettingen om de pols gingen dragen. Ach!
En de Duitse Kropfband-Schmuck komt uit de Beierse klederdrachten en hoort bij de dirndl-jurk.

Na de Tweede Wereldoorlog was het halsbandje weg. Maar rond 1970 kwam het nog even terug, soms zelfs met een 'peacesign'. 
Daarna verdween het weer. Hebben feministen het 'choking' idee - symbool van onderworpenheid - afgekeurd?
Maar nee helemaal weg is het niet. Het poezenbandje overleeft op gothic-feesten, waar het de vampier de weg naar de blanke nek wijst. 
Daar is ook het omgekeerde te zien: met spijkers belegde leren nekbandjes, attributen van grote strijdbaarheid.

Op Facebook volg ik trouw de modefoto's de die Belgische Niki Brusselsbubbles verzamelt onder het motto ‘Hats are a womans mystery. Ze staan ook op Flickr.
Op het nippertje heb ik de dames- en herenhoedentijd meegemaakt. De bergruimte achter de achterbank in auto's heette nog lang 'hoedenplank'.
Mijn moeder droeg op hoogtijdagen een simpel zwartfluwelen dameshoedje met een kleine voile. Net als alle dames.
Maar op modefoto's zag je het ware werk.
Niki's verzameling brengt je terug naar de tijd dat de modegrens nog even boven Parijs liep. Net als de koffiegrens en de wijngrens.
Mooie vrouwen heb ik toen in Nederland zelden in levenden lijve gezien. Een enkele pioniere probeerde wat, maar heldinnen als Corine Rottschäfer werden steevast verdacht gemaakt.
En over al te mooie tantes werd kwaad gesproken.
En dan zo'n hoed, stel je voor, nee dat kon eenvoudig niet.

En dan nu, een keer per jaar op Prinsjesdag, die beschamende hoedenvertoning van de Kamervrouwen. Een verloren kunstvorm. 

ps. Wim Bloemendaal mailt: 'Hoeden zag ik het laatst dagelijks gedragen in Berlijn, koffiedrinkende en taartjesetende dames bij Kranzler op de Kudamm in Berlijn, wekelijks (op zondag) zie je ze nog steeds van Barneveld tot Hattem.'