Ik sta stil

 Ik denk dat ik Dave het verhaal vertelde van de marconist op de grote vaart die niet wilde praten over hoe varen nu eigen­lijk was: 'Dat begrijpen jullie toch niet'. Na veel aandringen zei hij: 'Luister, het schip ligt stil. De wereld komt voorbij. Soms zie je wat havenin­stallaties in de verte en dan zeggen we aan boord 'daar komt een dorp voorbij'. Dus onthou, het schip ligt stil.'

 Dave maakt kleine schilderijen waarin je landschappen of delen daarvan ziet, of je wilt of niet, ik tenminste wel. Hij doet dat in een speciaal naar zijn ontwerp gebouwd atelier zonder ramen. In Zeeland. Van buiten zie je een zwarte doos. Van binnen zijn er alleen twee heel smalle bovenlichten die elkaar net niet haaks kruisen. Vraag je ernaar dan zegt hij dat er meer dan genoeg landschap­pen in zijn hoofd zitten. Uitzicht zou hem maar in de war brengen.

 Het onfotografeerbare werk dat ik kreeg bestaat uit een glasplaat waarop hij aan de onderkant zwarte rechthoekjes heeft geschilderd. Op het karton in de bodem, anderhalve centimeter lager, schilderde hij - vlak onder de zwarte - even zo vele blauwe rechthoekjes.

 De bedoeling is nu dat de zon erop valt, en een nieuwe laag zwarte rechthoekjes toevoegt, namelijk de schaduwen van de zwarte rechthoekjes op het glas. Als ze er zijn - afhankelijk van de zonnestand - vallen die steeds ergens anders. Het is een soort zonnewijzer.

 Intussen hangt het werk aan de muur en de kijker - ik dus - staat stil. Ik ben het schip.