De hel van cricket

 Er bestaat dus een prachtige cartoon van die batsman die als een reus het veld opkomt, bat onder de arm. En als een dwerg moet terugkeren. Het is ook een enorm eind lopen, van de rand, de boundary naar de pitch. En terug.

 'Dus daar kom je in je prachtige witte pak, krakende schoenen, je zwaait nonchalant met je bat alsof je je geweldig goed voelt, ontspannen. En dan komt die tweede bal en opeens ligt het wicket in mekaar. En moet je de weg terug, de lange weg terug. Het lijkt me iets adembenemend moois. Natuurlijk zal het voor de fanatieke cricketer een hel zijn, maar Jezus wat mooi is dat, die weg terug. In Australië, als je voor 0 uit gaat, krijg je op tv het geluid van een 'duck' mee zoals dat heet, zo'n kwakend geluid op die terugweg. En de tegenstander wel beleefd voor je klappen, maar ondertussen gooien ze allemaal gore teksten naar je kop. Doen ze ook in het veld..

 Stel je voor, zit je uren te wachten op je beurt. Een minuut het veld in, ben je een minuut later weer terug. Dat is een van de dingen van cricket, alles duurt enorm lang. En soms ook helemaal niet. En dan maak je nog steeds deel uit van die enorme tijd. 't Is een soort uitrekken van de tijd hè. Het is bijna zo dat het er niet meer toe doet, tijd.'