Het water van Renie Spoelstra

 Voor wie haar hallucinerende recreatiegebieden kent, mottige grasveldjes in schemering, diepe schaduwen, opent het nieuwe werelden. Water? Nederlandse landschapsschilders - waar zij toch toe behoort - deelden de wereld in twee. Boven de lucht, beneden het land. Onze 17de eeuwers deden weinig aan stille wateren en diepe gronden. Hun god woonde boven. Het aandeel van de lucht groeide sinds de gouden eeuw. De lucht, de hemel waarin alles kan. Waar de Hollandse abstractie ontstond.

 Maar Renie, met haar groot formaat houtskoolwerken, ontstaan uit indrukwekkende zwoegerij, is geen horizontenmens. Wordt haar andere wereld het water?

 Ik leerde dat het water alles verdubbelt, de wereld twee keer zo groot maakt. Amsterdam heeft dubbel zo veel huizen als Bern. Sta je te pissen in de gracht dan doe je dat twee keer. Maar Renie laat haar wateroppervlakken nauwelijks spiegelen. Bij haar bewe­egt, rimpelt het, altijd. Haar oneindigheid zit hem in de eindeloos wisselende patronen die ze tot stilstand brengt. Minimal music. Watermusic.

 Ik denk dat ze luchten te druk vindt.