Menigte, laten we het houden op menigte, stelde ik voor. Massa heeft al te veel vorm. En historische betekenis. Daar kon ze zich in vinden. Zo trof ik Marilou van Lierop vanmiddag bij galerie Frank Taal in Rotterdam.
De onbeschrijflijke troep waarover wanhopige figuurtjes klimmen - de Japanse tsunami in 'July days' - gaat onze blik te boven. En wat gebeurt er allemaal in het 200 bij 120 cm grote 'A torrent of pent-up on the pattern'? Is dit een zonnige stranddag? Amuseren deze mensen zich? Misschien nu nog. Intussen ontlaadt zich wat opgekropt was dwars over het tafereel. Als een banier?
Hoe ver zijn we van de beeldhouwers die de Laokoön groep of de burgers van Calais tot groepen hakten en boetseerden waarin ieder individu zijn plaats had.
Marilou werkt zo anders. Ze verzamelt menigten die nadrukkelijk geen groep zijn en maakt daaruit collages die ze vervolgens afwerkt als een ware fijnschilder. Waarbij het toeval altijd intact blijft. Samenscholingen worden het, kluitjes mensen. Op afvalbergen, in zee. Lukraak neergesmeten kwakken mens. Voorlopig niet meer dan aanslibsel. Maar het gedrang is niet ver. En pas op, voor je het weet valt dat ene woord: het volk.