Marilou van Lierop en de menigte (1)

 Schilder of film eens een menigte. Zoals je ze ziet in Kiev, in Caïro of Istanbul. Voor één keer geen eenzaat, geen lief­despaar of groepje waarin de individuen nog te onderscheiden zijn.

 Een menigte, waarin je zou kunnen opgaan, een menigte die, zoals Elias Canetti het in zijn Masse und Macht zegt, altijd wil blijven groeien omdat meer eendracht meer macht maakt. En de een niks meer is dan de ander. Een menigte die je aantrekt als een jas van saamhorigheid.

 Als het ontbreekt aan richting betekent dat nog niet dat de menigte geen wil heeft. In de Oekraine kan een nieuwe regering alleen doen wat 'de straat' goedkeurt. De straat heeft telefoon. Wie durft nog regeren? Klitschko heeft onderhandeld. En de menigte houdt niet van compromissen, van vuile handen.

 De menigte is een dier waaraan weinigen in de kunst zich wagen. Was James Ensor de laatste?

 Marilou van Lierop, die nu solo exposeert bij Frank Taal in Rotterdam is een hoge uitzondering. 'The rain does not fall but goes to its place' is de omineuze titel. Woensdag vraag ik haar om uitleg.