Naar Whitebridge

 Een titel als een richtingwijzer. Een reis die begint met een sneeuwstorm waar een jongen doorheen moet op weg naar zijn moeder. Whitebridge blijkt te liggen aan Loch Ness. Een ver­haal dat nooit sterft. De moeder is naar men zegt manisch-depressief en hij krijgt de opdracht op haar pillen-inname te letten, zo jong als hij is. Er is een geheimzinnige Estate, een graaf.. Niets is hier zeker.

 Dit lijken voor de hand liggende ingredi­ënten voor een roman. Maar wat je vervolgens meemaakt is hoe de dichter die stuk voor stuk demonteert en onklaar maakt.

Ceci n'est pas une pipe.

This is not a novel.

 De methode die hij volgt is die van de precisie. Je zou kunnen denken werkelijkheid. Elke werkelijkheid is romanvijandig. De werkelijkheid haat romans. Zeg gerust de dichterlijke werkelijkheid, waarin alles even belangrijk kan zijn. Waarin bijzaken en bijfiguren overstemmen wat de op plot en 'hoe moet dit aflopen' geconditioneerde lezer stiekem toch bezighoudt.

 Je weet nooit wat van belang kan zijn of niet. Zeker niet in dit Schotland, raadselland. Tot je het verlaat.