Groeten in Charleroi

 Een dichter in de stad die door de lezers van de Volkskrant in 2008 als lelijkste ter wereld bestempeld werd. Raadselachtige mensen die lezers, als je weet dat ze toen Almere de lelijkste plek van Nederland vonden.

 Het Charleroi dat Erik Lindner voor je schetst is zo grillig en onver­wacht dat je er niet op uitgekeken raakt, terwijl Almere het omgekeerde lijkt. Hoe te schrijven over Charleroi? Dinsdag vertelt Lindner het in de Avonden. Zijn voorliefde voor het verke­nnen van onbekende plaatsen, zijn topomanie, neemt de vorm aan van een v­lechtwerk, waarin de aaneengegroeide dorpen, weilanden, winkels en bergen sintels vredig tussen metrolijnen, kanalen en fabrieken liggen. Er loopt een vos over een verlaten fabrieksterrein, zoals je het in Detroit zou kunnen zien, waar de natuur ook een oude industriestad herov­ert.

 Twee weken logeerde hij er en schreef in een adem. De cyclus ein­digt met de regel: 'Het wegdek bolt. De mensen groeten je op str­aat.'  Waarmee hij duidelijk maakt dat er zoiets bestaat als een - ondefinieerbare - groetgrens. Waar groet men elkaar? Waar niet? Of niet meer. Of nog? En waarom?

 In de lelijkste stad ter wereld groet men elkaar.