Wanneer je iets inpakt gebeurt er van alles. Het wordt - heel kinderlijk - een cadeau.
De vorm blijft een beetje behouden, je kunt er naar raden. En er ontstaan plooien. In de kinderziel neemt de plooi een onuitwisbare plaats in. Stoffen, vingertoppen, schaduwen en verborgenheden spelen een spel met je.
Wat de Bulgaarse kunstenaar Christo (Gabrovo, 1935) er ooit toe bracht stukjes wereld te gaan inpakken weet ik niet. In 1958 maakte hij z'n eerste. Een ingepakt olievat. Nu op de Europese Pop Art tentoonstelling in het Nijmeegse Valkhof, waar van alles uit internationale verzamelingen te zien is. Van daar ging het naar het inpakken van gebouwen, bruggen, eilanden. En in maandenlange samenspraak met gemeentelijke instanties en bewoners, alles samen met zijn inmiddels gestorven vrouw Jeanne-Claude. Hier staat een model van de ingepakte fontein op het marktplein van Spoleto.
Zegt samensteller Frank van de Schoor in de catalogus: '...bezwering, teneinde het alledaagse leven concreet en betekenisvol te maken.'
Vanavond na 22.00 meer over Pop Art in de Avonden