Delflandse Hoofden (3)
woensdag 03 augustus 2011 - 22:07
Vanmiddag aan het strand wist ik wat ik had: de zomerziektevan wekenlange vakantie. Den Haag, een uitgestorven stad, je hoorde de ijsmannen stratenver aankomen.
Willem Brakman redde me van een sluipende melancholie. Ik zat te lezen in zijn 'Naar de zee om het strand te zien' (2006), bij de tweede strandtent voorbij het verversingskanaal, dat er niet meer is, tegenover pier 38, die er ook niet meer is.
Dit was de vaste plek van de familie Brakman, die in Duindorp woonde. Hier zaten - jaren later - Willem en ik naast onze huurfietsen van 't station.
Het Stille Strand is opgehoogd, maar de basalten golfbrekers zijn blijven liggen, onzichtbaar onder het opgespoten zand. Toch, op sommige plekken zie je opeens iets.
Hier vertelde Willem me van de drenkelingen die hij aan land had zien brengen.
En ik las: 'Een bodemloze afgrond is het lichaam, het vermoeide lichaam, het slapende lichaam, het zich overgevende lichaam, het zieke lichaam, het dode lichaam.' (...) 'Ik liep graag en veel langs de vloedlijn en bekeek de stenen van de golfbrekers met grote aandacht en met een gevoel of de steen en de verdronkene hetzelfde waren en dat ik daarvan wist.'
M'n broekzakken en sokken zitten nog vol zand.
Links:
RSS