Lila Azam Zanganeh (1)

Ze vindt Nabokov de schrijver die het best over geluk schrijft en heeft over haar leeservaringen met het werk van de kluizenaar van Montreux en haar ontmoetingen met zijn zoon Dimitri een hoogstpersoonlijk essay geschreven.
Nabokov, de bange, gesloten man, die na een gelukkige jeugd op het ouderlijk landgoed door de revolutie uit Rusland werd verdreven. En er tenslotte als schrijver en vlindervanger in slaagde wat geluk terug te veroveren. Lees zijn 'Speak memory'.
Arnon heeft een voorliefde voor treinen en Zwitserland met hem gemeen, maar verder? Hij is het grondig met Zanganeh oneens, zoals in de Avonden al te horen was. Hij ziet de vlinders als kleine vliegende Lolita's en de precieuze esthetiek van Nabokov is hem vreemd. 

Uit Zanganeh's boek hier een pleidooi van Nabokov voor het moment: "De tijd vergaat. Alleen het heden blijft."
En dan: "Het voorval (...) bestaat niet. Het moet verteld worden. Feiten bestaan niet op zich. Ze bestaan omdat we ze tot leven roepen. Ze zijn slechts waar in de zin dat het 'ware scheppingen' van onze fantasie zijn."

En om tenslotte een Nederlandse schrijfster aan te halen: ‘Geluk is iets voor gekwelde mensen’.