Vanmiddag bij Aschenbach & Hofland het nieuwste werk van de Engelse schilder Michael Kirkham. Ik volg hem al een jaar of vijf, sinds ik zijn 'Woman in the living room' (2004) - het van god en iedereen verlaten meisje op de skai bank - zag in het Haagse Gemeentemuseum. Drie jaar geleden volgde daar een grote expositie.
Wat spreekt me er zo in aan? Als ik dat nu eens wist. Het zou tijd worden want zaterdag moet ik er in de weekendbijlage van de Avonden iets van zeggen.
Of zou het juist een kenmerk van het ware zijn dat je er je vinger niet op kunt leggen. Zodat het raadsel bewaard blijft en je steeds weer terug moet.
Kirkham is bestempeld als pornograaf, of juist als een moralist. Zijn antwoord luidt dat hij moralisme vervelend vindt en dat pornografie al overal te vinden is, die hoeft hij niet te schilderen.
Als je met je neus op z'n doeken staat zie je dat het hem vooral om schilderen gaat. Stofuitdrukking die alles zegt, zelden zoveel smerige plastics gezien, zoveel goedkope kunststoffen, tot de make-up en haren van zijn figuren toe. Hij is een meester in glimmertjes op skai. Of huid, want zijn figuren maken deel uit van z'n interieurs.
Maar dan? Later meer.