Vanmiddag in Rotterdam, in Museum Boymans, waar ik met de fotograaf Paul Kooiker gebogen stond over de Volkskrant van vanmorgen. Met daarin een stuk van Rutger Pontzen, oa. over zijn tentoonstelling. 'Je zal als vrouw maar worden gevraagd te poseren voor de lens van Paul Kooiker.'Jeetje. 'Als het damesbezoek eenmaal binnen is gaat hij aan de slag,' fantaseert Pontzen. 'Plaats van het delict is het atelier van de fotograaf. Een kelderachtige, afgesloten ruimte zonder ramen. Daar onderwerpt hij de vrouwen aan zijn strikte regels en aanwijzingen. Alsof het dressuur betrof.' Hm.
Je kunt Paul Kooiker ook gewoon vragen hoe hij werkt. Wat je te horen krijgt is het verhaal van een regisseur. Die per project heel precies zijn ideeën vormgeeft.
Als het lijkt of hij bij sluitingstijd van het café een meid heeft meegetroond en haar in half beschonken toestand op een goor matras in z'n studio heeft neergesmeten, dan is zijn opzet geslaagd.
De middelen die hij gebruikt zie je mooi gedemonstreerd in de zaal waar z'n project 'Crush' is opgehangen. Een reeks samenhangende zwartwit reuzenfoto's, bijna filmbeelden die je niet los van elkaar kunt zien. Geselecteerd en vergroot uit een grote hoeveelheid opnamen, en net zó afgesneden dat de fantasie van de toeschouwer ermee op de loop kan. Geen gezichten, de lichamen, vloeren en meubels spreken. Er is een stoel omgevallen, er ligt een vrouw op de stoffige grond.
Wat is er gebeurd? Kooiker maakt de voyeur, de fantast in me klaarwakker. Een fantast met een verleden, dat fluistert: 'Kijk, de moord op Blonde Dolly'.
Want geestig is Kooiker ook.
Op maandag 14 september is hij na 21.00 te horen in de Avonden.