Sinds ik 'Die Vermessung der Welt' las volg ik alles wat over Daniel Kehlmann bekend wordt extra aandachtig. 'Die Vermessung' is het beste boek dat ik in jaren heb gelezen. Alleen het werk van W.G.Sebald liet even diepe sporen na. Ik lees en herlees 'Het meten van de wereld' nu al weken lang op alle plaatsen waar je zoal een boek meeneemt, in wachtkamers, op het strand, op parkbanken. Het is daar uitstekend tegen bestand.
Kehlmann (1975) heeft een doorsnee van de wereld geschreven.
En nu kwam hij in het Duitse nieuws omdat hij - bij de opening van de Salzburger Festspiele - het Duitse 'regisseurstoneel' heeft aangevallen. Dat komt, zegt men, zijn vader was een conventionele theaterregiseur die daar niks mee te maken wilde hebben. Het kostte hem de kop.
Zoon Kehlmann: 'Waarom altijd videowanden en spagheti eten, waarom wordt er altijd iemand met iets besmeurd? Waartoe al dat gesjor en dat geroutineerd hysterisch gegil? Wordt dat van staatswege voorgeschreven?'
Regisseurs kunnen, zegt hij, ook dienstbaar zijn aan 'historisch accurate' opvoeringen van Shakespeare of Schiller.
Hij noemde het 'regietheater' een restant van linkse ideologie. Een overblijfsel van de succesvolste alliantie van de afgelopen jaren, die van kitsch en avantgarde'.
En?
De theaterwereld is collectief diep verontwaardigd.