De zittingen van de barkrukjes in de Servische restauratiewagen, zoals te zien in de film van Arianne Olthaar, maakten veel bij me los. Goedkope, langharige kunststoffen. Wat doen ze? Ze waren pas uitgevonden en suggereerden ongebreidelde luxe, voor iedereen. De schijnrijkdom van de naoorlogse wederopbouw. In die weefsels zat af en toe ook een glimdraadje dat flonkerde in het kunstlicht. Marcel van Eeden weet ook van deze dingen.
Andere materialen, die de weefsels omlijstten: plastics in vele soorten, maar ook chroom, waardoor Amerikaanse luxewagens ook binnenshuis kwamen. Een hoofdstuk apart was het met de vreemdste motieven bedrukte formica. Formica moest worden afgewerkt, in ronde hoeken, waar stootranden werden aangebracht, in op hard rubber lijkende plastics, maar in deze wagons zie je metalen stootranden, waarin ik denk een rubberen strip was verwerkt.
Nu worden ook de interieurs van de snelwegrestaurants van Jacques Borel bij me wakker. De slaatjes daar bevatten paarse kleurstoffen, waren oneetbaar, en werden nogal eens vertrapt in het vaste tapijt.