Lezend in een boek dat 'Nergensman' heet en geschreven is door P.F.Thomése, met als ondertitel 'autobiografieën' begeef ik me naar wat ik als kind 'leesland' noemde. Een stuk van de kamer dat ik ontdekt had onder de schemerlamp, die wel warmte leek te geven. En ja, als ik mijn hand dichtbij het peertje hield voelde ik de warmte van het licht. Daar ergens.
Op de flap staat: 'Nergensman is een volstrekt onorthodox boek over lezen en schrijven en het onbereikbare leven, dat van dromen en herinneringen is gemaakt, van angstvisioenen en begeerte, verwondering en tomeloze woede, van zand en wind en water dat stroomt.' Het landschap van de geest . Waar zijn wij als we lezen? Als we schrijven? Leesland is een voorgeborchte, je komt er terecht in andermans dromen. Volgzaamheid is er een deugd. Maar pas op. Van daar naar het gevaarvolle Schrijfland is voor karakters als P.F.Thomése maar een stap. En zeg eerlijk, wie is uit dat land ooit levend teruggekeerd? Ik lees.