Plafonds

 Thomése heeft op het omslag van zijn boek 'Haagse liefde & De vieze engel' (1996) een reproductie van Tiepolo staan, uit de Residenz in Würzburg (1751). Toen ik in Mantova het Palazzo del Te bezocht kwam zijn verhaal weer bij me boven. Daar zie je de duizelingwekkende plafonds van Giulio Romano (1499-1546), uit de school van Rafaël. In 1524 werd hij door de hertog Federico Gonzaga naar Mantua gehaald om dit buitengoed te bouwen en de plafonds te beschilderen. Na drie uur had ik een stijve nek, niet alleen van het omhoogstaren, ook van het rondspieden of er geen suppoost aankwam. Ik maakte nl. foto's, wat verboden was. Een van mijn onbeantwoorde vragen is sindsdien 'vanwaar toch al die kruiken, amforen en emmers die overal worden leeggegoten, vooral door dienstmaagden, steeds maar weer.' Goed, er zijn vermoedens. Als je erop gaat letten zie je ze overal in de schilderkunst van die jaren.

 Net een vraag voor Thomése. Die heeft er verstand van. Hij mailt:''Zelf had ik bij mijn laatste Tiepolo-plafondbezichtigingen in Venetië geen last van een stijve nek, daar in alle kerken waar ik kwam, vriendelijke kapelaans klaarstonden met spiegels. Die diende je als een soort offerschaal voor je uit te dragen, dan kwamen de Tiepolo's vanzelf in je bordje vallen. Op z'n kop. Maar zijn perspectief is zo ingewikkeld dat dat eigenlijk niet meer uitmaakt. Dat gedoe met al die kannen en kruiken, waar je het over hebt, moet wel pornografisch bedoeld zijn, daar deden ze in de achttiende eeuw echt niet moeilijk over.''