Angst

 De schrijver beeldt uit wat iemand overkomt bij plotselinge, onverklaarbare angst‑ of paniekaanvallen. De wereld wordt op slag dreigend, onbegrijpelijk, verschrikkelijk, de angstlijder raakt letterlijk buiten zichzelf. Hij 'heeft het niet meer'. En in zijn radeloosheid probeert hij weer wat houvast te krijgen door vragen te formuleren, door een bezwe­rende vorm van humor toe te passen op de onbegrijpelijke, angstaanjagende wereld om hem heen. Een kat in nood die vreem­de sprongen maakt.

 Wat doet het publiek. Het lacht. En de voorlezende schrijver lacht af en toe zelf ook. Misschien is dat het enige wat ze kunnen doen. Biesheuvel heeft weleens gezegd zich een ambassadeur van de angst te voelen. Hij wil aan mensen die nergens last van hebben duide­lijk maken wat angst eigenlijk is.

 Zou dat mogelijk zijn? In elk geval eindigt het verhaal zo: 'De mensen zullen met ern­stige gezichten over straat gaan en zeggen: "De angstkunste­naar is gestorven, wat een weertje anders hè? Hoe gaat het?".'

 Volgt applaus. En eerder staat al: 'Het leven is angst en onbegrip, wij leven zo ondeskundig'.