WTF?!

Hoe beïnvloedde 9/11 onze jongste schrijvers? Ik kreeg de  eenentwintig verhalen. Opgespoord door Hassan Bahara, columnist en criticus - ik ontmoette hem bij een radiogesprek in 2006 toen zijn debuut Een verhaal uit de stad Damsko uitkwam - en Patrick Pouw, bekend van 'Salaam! Een jaar onder orthodoxe moslims' (2008).
Een fragment uit het verhaal van Özcan Akyol, 'Zero impact'. We zijn in een Zwolse snackbar:

'De frietbakker luistert naar ons gesprek. Hij schudt zijn hoofd, vist snacks uit het sissende frituurvet en leunt met zijn billen tegen de werktafel.
'Niet de Russen maar zíjn soort zit hierachter,' zegt hij en wijst mijn kant op. 'Moslims.'
Mijn kornuiten kijken eerst naar hem, dan naar mij en barsten uit in een bulderend gelach. 'Ah, rot toch op man, wat een mafkees, of niet?' vraagt Karel aan niemand in het bijzonder.
'Dat ik zwart haar heb, maakt mij geen terrorist, hoor,' roep ik vijandig in de richting van die rode stumper. Hij negeert mijn opmerking, zet het volume van de tv hoger en kijkt met grote ogen naar de ingelaste nieuwsuitzending.
'Ben jij eigenlijk een moslim?' vraagt Rinus aan mij. Ik neem langzaam een hap van mijn frikadel en staar in zijn blauwe, onnozele ogen.
'Wat denk je zelf, hufter?' bijt ik hem toe.
Karel geeft Rinus een oorvijg, knijpt daarna in zijn schouder en vraagt: 'Als hij moslim was, zou hij toch geen frikadel eten en zuipen als een gek, kneus?' Rinus nipt zwijgend aan zijn cola. De stemming in de snackbar is gedaald, niemand praat meer, bovendien valt me op dat die frietbakker mij weer aanstaart, God of Allah mag weten wat hij allemaal denkt. Veel kan het niet zijn.