I.M. Lucian Freud (1922-2011)

Bij zijn geklede portretten (de andere helft) stonden ze aanmerkelijk korter stil. Ik merkte dat ik naar de beschouwsters ging kijken in plaats van naar Freud. Wat was er toch met die schilderijen?
Er ontbrak iets. 
Dat ze niet raadselachtig zijn, denk ik. Ik vraag me er niks bij af, behalve soms wat er in de geportretteerde zou zijn omgegaan tijdens de - soms maandenlange - poseersessies. Er bestaat een Lucian Freud-blik, die ze bijna allemaal hebben. Die is niet zozeer somber. Eerder ingekeerd, en tegelijk leeg. Dat moet haast wel een gevolg zijn van poseer-moeheid. Ook hun houdingen drukken dat uit. Het zullen uitputtingsslagen geweest zijn.
 
Freud streefde niet naar portretten, zei hij - gelijkenis was voor herm een bijproduct - hij zag zijn modellen eerder als acteurs. 
En ja, Engelse aristocratie.
Acteurs bij uitstek.